Mutluluk

 

 

 

               Mutluluk, Türk Dil Kurumu (TDK) sözlüğünde “bütün özlemlere eksiksiz ve sürekli olarak ulaşılmaktan doğan kıvanç durumu” olarak tanımlanmakta olup, şimdiye dek sayısız değişik tanımları yapılmış görece ve göreli bir kavramdır. 

    

            Her insan mutlu olmayı çok ister. Mutlu olmayı ister fakat mutluluğu bir türlü yakalayamaz. Kendini mutlu etmek için çabalar durur. Bilmez ki “bütün mutsuz olanlar, yalnız kendi mutlulukları peşinde koşanlardır. Bütün mutlu olanlar ise başkalarının mutlu olması için çalışanlardır.” Hayatı mutluluğu yakalamak ile geçer. Tam yakaladım derken teğet geçer mutluluk. Sonra hayıflanır durur. Oysaki mutluluk, yanı başımızda durur da biz görmeyiz onu. Ya da görmek istemeyiz. Bazı insanlar da gerçek mutluluk ve kurtuluşu, ancak maddelere tapan nefislerinin hava ve hevesine tutsak olmuş iradelerine göre değer biçtikleri birtakım uydurma kurallardan beklemektedirler. Sevgi, merhamet, şefkat ve yardım duyguları hakiki mutluluğun kapılarını açar. Bunlar olmadan gerçek mutluluğa ulaşılması mümkün değildir.

 

            Bu resimdeki çocukların resimlerine baktığımda her nedense bende mutlu oluyorum. İlçemizin en ücra köşesinde yaşıyorlar. Belki de evlerinin önünden ayda bir araç geçiyor. Oda yaz azları. Kar yağıp yollar kapandığında öyle bir imkanda yok. Babalarının maddi durumu da çok kötü. Bisikletleri yok. Bisikleti bırak, bir plastik topları, hatta misketleri dahi yok. Komşuları da yok ki başka arkadaşlarıyla bir araya gelip oynasınlar. Pazar ekmeğini de babaları ayda bir pazara giderse o zaman yiyorlar. Evleri belki de ilçedeki en gariban evlerden biri. Çevreye bakıyorum böyle bir ev daha göremiyorum. Çocukları görünce şoföre dur! Diyorum. Araçtan inip çocuklarla sohbete başlıyorum. O kadar mutlular ki. Bu mutlu anın fotoğrafını çekiyorum. Sizlerde resimdeki çocukların gözlerine baktığınızda bu mutluluğu göreceksiniz zaten. Sonra düşünüyorum. “MUTLULUK” kuş uçmaz, kervan geçmez bu yere gelip bu çocukları, bu zor şartlarda bulabiliyorsa, bizleri neden bulamıyor diye. Çocukların gözlerine baktıkça mutlu oluyorum. Çektiğim bu resmi bilgisayarımda arka plan olarak ayarlıyorum. Her bilgisayarımı açtığımda gülen bu gözleri gördüğümde bende mutlu oluyorum.

 

            Sonra insanların niçin mutluluğu yakalamadıklarını düşünmeye başlıyorum. Bir çok sebepler buluyorum kendimce. Sihirli kutuda oynayan yüzlerce hayal ürünü diziler ve bu dizilerdeki sahte mutlulukları oynayan kişileri örnek alan bir gençlik… Yaşam standardı kendinden daha düşük insanları değil de zenginlerin yaşantısını örnek alan orta tabaka insanları… Gerçeklerle değil hep hülyalarla, rüyalarla yaşayan insanlar…

 

Bu çocuklara bir çikolata, bir akide şekeri vermek aradığımız o mutluluğu bizlere getirmez mi? Arayıp ulaşamadığımız bazılarının ömrünü aramakla geçirdiği ve bulamadığı bu mutluluğu bu kadar küçük bir şeyle bulabileceğimiz beklide hiç aklımıza gelmiyor. Sizlerde mutsuz olduğunuzda bu resme bakın. İnanıyorum ki sizlerde mutlu olacaksınız. Bu çocuklarımız, insanlarımız mutlu olabiliyorsa bizler niçin mutlu olmayalım ki.

 

            Kalınız sağlıcakla.