Veysel ŞENSOY, Akkuş’ta Olmayı ve Kurultay ile Festivalde Olmayı Çok İstiyor
OLMAK İSTERDİM
Ben, dili olmak isterdim bu dağın taşın; ben yolu olmak isterdim bilinmedik diyarları yakın etmenin. Ben, tesellisi olmak isterdim yanık yüreklerin. Ben, söylenmek isten ipte uygun kelimeleri bulamayanların sözlerini söyleyebilen olmak isterdim. Ve Bu yaz gününde bir festivalde olmak isterdim. Ama “kun” dememiş ki yaratan olmaya açılmamış ki pencere nasıl olayım?
Belki kısmetlerini giymiş koç yiğitler meydanda güreşler tutacaklar. Yağlı bedenlere çarpan elenselerin ve atılan tırpanların sesleri Argan’da yankılayacak. Kahvehanelerde, meclislerde bu güreşler anlatılacak. “ Maşallah” lar çekilecek. Kıvrak halk oyunları sergilenecek kim bilir… Ya “Akkuşun Gürgenleri” diye başlayan yöresel ağıt, kaç kez yankılanacak festival boyunca bu dağlarda kim bilir…
Argan’dan kuş bakışı yeşil ormanların seyrine dalmak vardı şimdi. Belki de bir sis çökecekti, çisil-çisil inceden bir yağmur ile. Ve ıslanmak vardı doyasıya üşüyerek şimdi. Üşümenin zevkine vararak keyifle bir de çay yudumlamak vardı şimdi…
Ve seyrederken doyumsuz yeşil tepeleri, düşünmek vardı tatlı-tatlı hayaller kurarak;
Ne sırlar saklıdır bilinir mi, yüz yıllara yataklık etmiş bu dağlarımızın koynunda. Ne sevdalara şahitlik etti kırlar, bayırlar, belki de şu karşıki yaşlı meyve ağacı. Ne yaşamları acılara hapseden yüreklerin feryatlarına tanıklık etti bu diyarlar bilinir mi?
Bir güz günü kaybedilen evlatların acısını unutamayan babaların içine akıttıkları gözyaşları bu diyarlarda soğudu. Vatan borcuna uğurladıkları evlatların geri dönemeyişlerinin acısının ana yüreklerine düşürdüğü ateş bu diyarlarda alev aldı. Babasına doyamadan toprağa kaptıran delikanlıların isyanları bu dağlarda yankılandı. Ne gizili saklı dertlere ortaklık etti bu bizim eller bilinir mi?
Ya çifte davul zurnalı düğünlerin neşe ve mutlulukları müjdeleyen nağmeleri az mı yankılandı bu yeşil ellerde? Ne anne babalar mutluluktan ağladı, ne delikanlıların yürekleri yerinden fırladı mesut olmanın kollarında bilinir mi? Ne genç kızlar bahtiyarlığı doyasıya yaşadı bu diyarda bilinir mi?
Ya çocuklar, ya çocukluklar?.. İşte her yetişkinin özlem duyduğu ve hasretle andığı ama ulaşamadığı en tatlı, yaşamın en lezzetli yılları… Kim bilir, bir tarla kenarında otururken anılarınızın sizi hasretle kucakladığı anda gülümserken kaç kez utandınız ve “etrafta gören oldu mu acaba” diyerek çevrenize kaç kez bakındınız bilinir mi?…
Oysa ben kaç kez hayal ettim bilirim: “Şuradan karşıya bir köprü olsaydı, düm-düz…” diye. Kaç kez güvercinler gibi uçabilmeyi hayal etmiştim kim bilir… Çocuksu yüreğim biliyor olmalıydı ki, hiçbir zaman karadan düz bir yolumuz olmayacakmış meğer. Ve yol yerine hayallerimizi serdik bunca zaman ayaklarımızın önüne.
Ve ben, yolu olmak isterdim sılanın; ve ben, dili olmak isterdim bu ellerin. Bu dağların…
Ama?..
Veysel Şensoy
23.07.2008
Qatar
Duygu ve düşüncelerini ta uzaklardan bizimle paylaşan, paylaştıkça da hislerimize tercüman olan sevgili yeğenim, güzel insan.
belki fiziki olarak birbirimizi tanımıyoruz ama, şu sanal alemde bir aile gibi olduğumuzdan şüphen olmasın. Birbirimizin dış görünüşünü, yani suratını tanımasak da önemi yok, Çünkü daha fazlasını, ta içini, kalbini tanır olduk.
belli ki çocukluğundan itibaren sıla hasreti çekiyorsun, için içine sığmıyor, dop dolusun. hepimizin ortak kaderi bu değil mi?
Şunu unutma ki; duvarı nem, insanı gam çürütür. Gamlanma, bizi de gamlandırma.
Sevgili dostum. (Özür dilerim; sana dostum diyebilirmiyim?) Bu güzel yazında çocukluğumu yaşattın adeta. ne hoş yazmışsın öyle.
Senin büyük babanı (Karabalta lakabıyla Musa dedeni) çok iyi tanırım. O da senin gibi paylaşmayı çok severdi. Ancak aranızda bir farklılık vardı. O, elinde, avucunda olanı paylaşırdı; sen ise beyninde, yüreğinde olanı paylaşıyorsun. Allah hepinizden razı olsun.
O rahmetli deden olan Musa Çavuş (Çavuş da derlerdi kendisine, belki sen bile bilmiyorsun bunu) yol kenarında bulunan evinin bahçesine , erik ağacının altına oturur, cebinden eksik etmediği küsülü armudunu kemik saplı bıçağı ile soyar ve yoldan gelip geçenlerle paylaşırdı. Bu köyde ağalık düzenini yıkacağım Salih derdi. bakımlı kısrağına gözü gibi bakardı. Musa ve ibrahim adındaki iki oğlunu kaybettiğinin biraz sonrasında konuşmuşluğumuz olmuştu. veren Allah, alan Allah elden ne gelir diye şükür etmeyi de ihmal etmemişti.
Daha sonra duyduk ki o köyde bulunan ağaların çanına ot tıkamış. İşte Veysel yeğenim; sen böyle bir dedenin torunusun.
Bundan sonra da bu duygu yüklü, hasret yüklü, sıla kokulu yazılarını okumak dileğimle…
Ha… unutmadan söyleyeyim. Ben aradım seni buldum. Sen de ararsan beni bulursun. Çok uzak sayılmayız, aramızda iki köy var. vakti zamanında Akkuş’a yaya gelip giderken, rahmetli dedenin ekmeğini yer suyunu içerdik, çoğu zaman da misafiri olurduk. Ancak, dedenin soyadı Gebeş idi. seninki neden Şensoy oldu, onu anlayamadım.
Sağlıcakla kal…
slm nasılsınız yazdıklarınızı okudum cok beyendim ilcenizide görmekisterdim resimlerini cok beyendim harika biryer umarım nasip olursa gelmek isterdim
ELİNE YÜREGİNE SAĞLIK
YAŞAMADAN YAŞATDIN BÜTÜN DUYGULARIMIZI KABARTDIN
Böyle güzel bir yazıya yorum yazmadan geçemezdim..Duygu tercümanlığı adı verilen bu sanat,bu kadar mı samimi bir şekilde icra edilir..Yazılarınızı uzun bir süredir takip ediyorum ve damak zevkime, her yazınız bir öncekinden daha lezzetli geliyor…Kendinize,zihninize ve kaleminize iyi bakın efendim..Çünkü insanlığın yazılarınıza ihtiyacı var..Saygıyla ve sevgiyle kalmanız dileğiyle..
Guzel yorumunuz ve tesvik edici taviriniz icin tesekkur ederim. Karayigit soy adi yakin akrabalarimdir. Ve ben akrabalik baglarimizin kopmasindan dolayi da feveran ediyorum. Umarim bir gun akrabalar gunu diye gun ilan edilir de, hic degilse senede bir gun akrabalar toplanir, tanisir bilisirler. Selam ve muhabbetlerimle…
Yazılarınızı cok begeniyorum,cok güzel bi şekilde anlatmışsınız yine akkuşumuzu,sizi tebrik ederim cok güzel olmuş…ANKARA dan sevgiler ve selamlar….