Bütün mesele güzelliği görebilmek, en azından hissedebilmek…
Gönülden Sevmeyi Bilmek
Eylül; yine eylül, yine eylül…
Eylül ve ülke…
Eylül ve bölge…
Eylül ve Akkuş…
Her zaman hüznü barındıran bir aydır eylül. Kavuşmaları ve ayrılıkları; neşeleri ve hüzünleri barındırır içinde…
Önce sevdikleriniz ayrılır bir bir. Gurbetten gelenler gurbete dönerler tekrar. Yine hasret kokar etraf. Yine hüzün bastırır gönülleri. Yine ayrılık vaktidir…
Önce yapraklar haber verir hasreti. Tek tük başlayan sararma zaman içerisinde çoğalır. Yaprakların sararması benizlerin sararmasına sebep olur.
Yaz sona eriyordur…
Güz geliyordur…
Gelenler bir bir dönüyordur…
Umutlar gelecek yaza kalmıştır kısmetse.
Akkuş’u çileli bir yıl daha bekliyordur.
Sis, kar, yağmur ve soğuk.
Bunlar coğrafyanın sahası içindedir. Kimsenin kusuru değildir. Akkuşlu karı da soğuğu da sisi de gönlünün sıcaklığı ile aşar.
Sadece termometreler gösterir soğuk olduğunu.
Alabildiğine beyazlık kardır.
Ve okullar açılır…
Hele ilk defa başlayacaklardaki heyecan bir başkadır.
Işıl ışıl gözleri dağıtır bütün sisleri… Gülümsemeleri ısıtır Akkuş’u, eritir karları…
Akkuşlu gönlüyle güzelleştirir yaşadığı ortamı…
Dışarıdan gelenlerin, ilk defa görenlerin yanıldığı yerdir Akkuş.
Siz Akkuşlunun gönlünün sıcaklığını göremezseniz. Akkuş’u da sevemezsiniz Akkuşluyu da… Hatta başka insanları da… Ve dahi kendinizi de…
Akkuş güzeldir. Akkuşlu da…
Bütün mesele güzelliği görebilmek, en azından hissedebilmek…
Göz ile değil gönülle bakmak lazım.
Gönülle bakmak nasıl mı olur? Bir Urfa türküsünden verelim cevabı:
“Gönlümün gözü çıksın sevmeseydim ezelden…”
Zeki ORDU
