Geri gel ey çocukluğum

Geri gel ey çocukluğum. Bir günlüğüne de olsa geri gel

GERİ GEL EY ÇOCUKLUĞUM

Geri gel ey çocukluğum.
Kardan adamımın her kış gelmesi gibi geri gel.
Soğuktan donmak üzereyken bile, onu bitirmeden eve girmememin hatrına geri gel.
Buz gibi kış günlerinde ,okul yolunda tir tir titreyerek kurduğum hayaller hatrına geri gel.
İlkokul öğretmenimin, gözlerime baktığında, sanki dünyanın en önemli insanı benmişim duygusuna kapıldığım o masum kişiliğimin hatrına geri gel. Geri gel ey çocukluğum, Kızarmış ekmek kokunu da getir gelirken. Çünkü sen gideli ekmekler bile eskisi gibi kızarmıyor. Sen gideli portakallar eskisi gibi kokmuyor.

Rüzgar da artık eskisi gibi esmiyor. Kalbim eskisi gibi çarpmıyor. Vicdanım paslanıyor. Bir dilenci çocuk görünce sızlamıyor. Dünyadaki bütün çocukların mutluluğu hakettiği düşüncesi beni heyecanlandırmıyor. Barış şarkıları dönmüyor artık dilimde. Yemek yerken acaba şu an aç olan çocuk var mı sorusu olmuyor fikrimde.

Çocukluğum, sen gideli bencilleştim mi ne?

Sen varken mutlu olmak da kolaydı. Alman kalede gol atabildim mi, dünyanın en mutlu insanı bendim değil mi?

Sen gideli kıymetim de bilinmedi iyi mi?

Oysa hatırlarsan dünyanın en yetenekli insanı bendim.

Saklambaçlarda, öyle bir saklanırdım ki mesela, kimse yerimi bulamazdı. Körebedeki ebeliğim uzun olmazdı. Yakartopta herkes benle ayni grupta olmaya çalışırdı. İstopta, benden çekinirler, ismimi söyleyip ebe yapmazlardı.

Bir tek iyi top oynamayı beceremedim, o kadar kusur kadının kızında da vardı.

Sahi çocukluğum, sorardım ya hep “hangi kadının” diye, oradaki "kadın" değil "kadı"ymış meğer, sen gittikten sonra onu da öğrendim.

Çocukluğum. Gidişine kızmaya bile vakit bırakmadın. Öyle bir gittin ki, hiç çaktırmadın. Senden sonra çocukluk ile erginlik arasında bocaladım. Hatta sana kızdım. Büyümeyi iyi bir halt sanıp, seni yıllar boyu beni oyalamakla suçladım.

Şimdi anladım. Senin tadın bir başkaymış çocukluğum.

Haydi, bir günlüğüne de olsa gel artık. Eskisi gibi olsun insanlar. Fitne fesat kalmasın yüreğimizde. Herkesi kendimiz gibi sanalım. Evet belki yine aldanalım. Bir tatlı söze, bir güzel cümleye gönlümüze aldıralım. Kendini çakal sanan terbiye yoksunu arkadaşlar tarafından kandırılalım. Olsun be, bir günlüğüne safı oynayalım.

Çocukluğum.Senin gibi saf ve tertemiz düşünmeyi özledim. Senin gibi önyargısız davranmayı insanlara. Senin gibi iyimser bakmayı hayata.

Özledim çocukluğum, kalp kırmayı en büyük günah saydığım anlayışı. Kimseye söylemeden gönlümde büyüyüp,  yeşertip, bitirdiğim aşkları. Dünyanın en iyi insanlarının benim etrafımdaki insanlar olduğu zannını. En büyük duamın iyi bir insan kalabilmek olmasını.

Büyüklerimden korktuğum için değil, onları kırmamak için, karşı koymamamın adına..Kalbim kırıldığında ise kimseye söylemeden geceleri yastığıma akıttığım gözyaşımın hatrına..

Güzelliğin, saflığın ,umudun hatrına..

Geri gel ey çocukluğum. Bir günlüğüne de olsa geri gel.

Allah aşkına..

Orhan DOĞANGÜNEŞ

10 Ocak 2011