Kalbimizdeki Akkuş sevgisinin, yerini vefasızlığa bırakmaması dileğiyle…
BİR BAŞKADIR BENİM MEMLEKETİM
Kolay bir şey değildir bir insanın memleket sevgisini satırlara sığdırması..Özlemini, umudunu ve hayallerini cümlelere yansıtması..Yüreğinde yanıp tutuşan hasretini kağıda taşıması.. Hele bir de vatan ve toprak aşkıyla büyüdüyseniz o zaman dolaşır ellerinize, elleriniz..
Çocukken hep merak ederdim, ne diye bu insanlar yaz tatillerinde hep köyüne gider diye. Artık merak etmiyorum. Zira gurbet kavramının anlamını zamanla öğreniyorum. Çoğuna saçma gelebilir, insanın kendi ülkesinde gurbetçi sayılması. Herkesin kendine göre bir haklılık payı vardır tabi ki, ama eğer sizin memleketiniz Karadeniz’in yeşil, sakin ve Cennet hakkında adeta ipuçları verecek güzellikte bir yeri olursa, tabi ki gurbettesinizdir, Ankara’da yahut İstanbul’da…
Yüce Allah, Cuma Suresi’nde, ‘…yeryüzüne dağılın ve rızkınızı arayın’ buyurarak bu konuda yol göstermiştir. Helal rızk ve nasip neredeyse, oradan alınmalıdır.. Ancak bununla beraber Muhammed Suresi’nde, ‘..demek yüz çevirdiğinizde yer yüzünde bozgunculuk çıkaracak ve bağlarını koparacaksınız öyle mi?’ ayetine yer vererek bizleri uyarmıştır. Akraba ziyaretleri ve akrabalarla ilişkilerin önemli yer tuttuğu dinimizde, bir de Peygamber Efendimizin ‘vatan sevgisi imandandır’ hadisini koyarsak cebimize, yüreğimizdeki ateşin imanımızdan kaynaklandığını anlayabiliriz belki de…
İstanbul’un, Ankara’nın ya da herhangi bir büyük şehrin bol karbon monoksitli havasını içine her çekişinde, oksijen deposu olan Seferli’yi biraz daha özleyen, korna sesleri arasında bunalıp ‘Akkuş’un Gürgenleri’ni dinlemek isteyen, bitmek tükenmek bilmeyen trafik çilesinde, Seferli-Salman yolu arasında saatlerce yürümenin bile bir zevk olduğunu fark eden ve bir de mis(!) terkoz suyunu afiyetle içince, şırıl şırıl akan Aliimamlar çeşmesini gözlerinin önüne getiren bütün sıradan insanların özetidir benim cümlelerim..
Bayramların bile farklı bir tadı vardır bizim memlekette. Herkes yerini, konumunu, ölçüsünü bilir Seferli Camii’nde. Huşu içerisinde ve içtenlikle kılınan namazın ardından yapılan geleneksel bayramlaşma, nasıl olur da bir tutulur büyük şehirlerdeki formaliteden atılan kısa mesajlarla…
Hasret çekmek, memleketi özlemek, Karadeniz türkülerini dinlerken hüzünlenmek..Eski fotoğraflara bakarken içlenmek, sabahın en tatlı saatlerinde yapılan ballı kaymaklı kahvaltıları aklına getirmek.. Anasıyla, babasıyla, kardeşleriyle içilen akşam çayını ve çayın yanında çıtır çıtır yenen çökelekli böreği düşlemek..Köyünü aklına her getirişinde derin bir ‘ah’ çekmek ve gözlerinden yanaklarına doğru akan gözyaşlarını gizlemek istercesine, gülümsemek…
Daha ilkokulda söyletilen şarkılarda kazınmıştı aklıma köyümün hasreti. Orda bir köy vardı uzakta, gezmesem de, tozmasam da. O köy, benimdi, geçmişimdi, geleceğimdi, hasretimdi..Mutlaka ama mutlaka gidilecekti o köye, öpülecekti hasret kalınan büyüklerimin elinden, içilecekti sular köyümün çeşmesinden ve düşmeyecekti ‘bir başkadır benim memleketim’ şarkısı dilimden…
Kalbimizdeki Akkuş sevgisinin, yerini vefasızlığa bırakmaması dileğiyle…
Orhan DOĞANGÜNEŞ
Seferli Beldesi Muhabiri
