İnsanın İnsani görevlerini
yerine getirmesinin en başında
‘vicdan’ gelmektedir.
Vicdani duygularını yitirmiş veya ihmal eden insan, asla ne kendisine nede topluma hiçbir fayda sağlayamaz.
İnsan, Allahın yarattıklarının en mükemmeli olarak yaratılmış AKIL ile şereflendirilmiş ve bilgi ile donatılmıştır. İNSAN bazen aklını kullanır bazen de nefsini. İnsanı insanlıktan alıkoyan unsurlar da vardır. Bunların en başında KİBİR, BÖBÜRLENMEK, ÜSTÜNLÜK, HIRS ve GÖSTERİŞ olmak üzere birçok menfaat duyguları insanı insan olmaktan erteleyen alıkoyan şeylerdir. AMA! İnsanı insan yapan tek şey VİCDANDIR!
Vicdan, insanı zalim olmaktan, azgınlıktan, zulmetmekten, kibirden, gösterişten, üstünlükten alıkoyar. Vicdan İnsanın insani duygularını devamlı besler. Vicdan AKLI: adalete, merhamete davet ederek doğru işler yapmayı emreder. VİCDANI olmayan insandan her türlü kötülük gelir. Eğer yaşadığımız zaman diliminde insanlar arasında fitne ve zulüm var ise, VİCDAN sahibi insanların sayısının azalmasındandır.
Yaşadığımız son yüzyıl içerisinde dünyanın çeşitli yerlerinde zayıf insanlar her zaman baskı ve zulüm içerisinde, bazen aç, bazen güçsüz, bazen çaresiz bir şekilde hayatta kalmanın mücalesini verdi vermeye de devam ediyor. Bazen ihtiyaç sahibi bir komşumuzu göremedik, bazen açlıktan ölen bir insanı, bazen aman dileyeni duymadık, bazende kardeşim aç diyeni! Bazen bana ne dedik zulmü görmezden geldik. Bazen de bana dokunmayan yılan bin yıl yaşasın diye uydurulan bir söz üzerine hayatımızı inşaa ettik! Bazen de yeri gelde zulmedeni/zulmü alkışladık. Yeri geldi kendi MENFAATLERİMİZ için başkalarının canını yaktık, yeri geldi kazanma hırsı MAL/MÜLK hırsı bürüdü gözlerimizi. Bunların hepsini bize yaptıran şey aslında Vicdan duygularını merhameti yitirdiğimiz içindi!
Yaklaşık 3 aydır ALLAH’TAN yardım diliyoruz! Bize mağfiret et bizi kimseye muhtaç etme! Bizi bağışla, Bizi affet! Başımıza gelen musibetten bizleri koru diyoruz. Doğru elbette ki bu yalvarışlar ve dualar, o bizi yarattı ve yarattıklarını elbette gözeterek yardım edecek! Gözle görülmeyen bir virüs nasılda terbiye etti bizi. Nasıl da vicdanlarımız bize İNSANLIĞI ÖĞRETTİ.
PEKİ, Allahtan yardım ve af dilerken bizler neden güçsüzlere yardım etmedik? Neden hatalarını bağışlamadık? Neden İMKAN sahibi iken imkansız ve güçsüzlere yardım etmedik? Neden ufacık bir hata da bile zulmettik? Neden bağışlamadık?
Neden imkanımız olduğu halde insanlara insanlığına fayda sağlamadık?
İşte imtihan ya! Hiç beklenmedik bir anda kapıyı çalıyor! O kadar çok canımızı seviyoruz ki! Canımız için en sevdiklerimize bile dokunamıyoruz. Ne olursunuz! Artık insan olalım. Artık vicdanlı olalım. Artık kendisini düşünen insan değil de İNSANI/İNSANLIĞI düşünen VİCDANLI insanlar olarak yaşayalım. İçimizdeki çaresizlerin mazlumların güçsüzlerin zorda kalmışların da çaresi olalım.
Kısaca vicdanlı insanlar olalım yeter.
BELKİ MAĞFİRET BULURUZ. BELKİ AFFEDİLENLERDEN OLURUZ.
Mehmet GÜMÜŞ
