Çocuk! Üzülme Artık
Çocuk! Üzülme artık. Yüzünü, hüzünden kurtuluş bestesini çalan tebessüm devralsın. Kurtuldun sen çocuk. Rabbin seni Kaf dağından aşağı düşmekten kurtardı…bırak artık hüznü. Sana dünyayı cehennem yapmak isteyenleri rabbin gördü ve seni cennetine ilhak eyledi.
Hişt çocuk!! Sana diyorum bırak artık üzülmeyi. Allah seni daha küçücük çağında ibret i âlem olarak yarattı. Bu dünyadan sürgün oldun. Zaten sürgün gibi yaşamamış mıydın…Kendi muhitinde sınırlı kalbin şimdi tüm insanlığın kalbi oldu.
Baksana geride bıraktığın insanların da kalbindesin daha ne istiyorsun çocuk. Sana çok mu zulmettiler unut gitsin, Külli şeyin kadir olan sevgilin var. Ve işte ona kavuştun bu yaşında. Denizler bile dayanamadı bu kavuşmaya, kustu seni. Evet denizler bile taşıyamadı seni, o aşk ile… Senin görev tamamdır çocuk. Bizleri şeb i aruzunla yeniden şuurlandırdın ve çilemizi, derdimizi hatırlattın. Diriliş muştusunun tellallığını yaptın bize. Bu tellallık arzın ve arşın sahibi tarafından gelen bir zaferin habercisi, hastaya moral kaynağı olmaya çalışan ziyaretçiydi.
Bir müjdeciydin bize ey çocuk! Ötelerden gelen haberin müjdecisi… Ve senin müjden, 'Durun kalabalıklar!' nidasıyla başlıyordu. Gelişme bölümünde 'üzülmeyin Allah(cc) bizimle beraberdir' hitabı yankılanan bir müjdeydi bu.
Nihayetinde 'Zalimler için yaşasın cehennem' yaftası gönüllere nakşedilip zihinlere telkin edilmişti. Biliyorum acı bir şehadet gülümsemesiyle bizlere acıyorsun ama affet bizi, affet be çocuk.
Ruhsuzluğumuzu, hissizliğimizi affet!
Çünkü insanlığımız karaya vurdu. Tekrar denizlere açılmayı bekliyor….
Tarık GÜL
