Batıyorken Güneş Ufuktan……….!

Gündüzleri Aşka Koşar. Geceleri Sever İnsan…!

BATIYORKEN GÜNEŞ UFUKTAN……….!

Batıyorken güneş ufuktan, hüzün çöker yüreğine dalar gider gözleri uzaklara, görmek isteyip de göremediği yerlere, dokunmak isteyip de sarılamadığı bedenlere, öpmek isteyip de, koklayamadığı sevdiğine üzülür üzülür insan.

Kahreder kahır kılar aşk ateşiyle inceden inceye yanan bedenine. Gönül koyar güneşe çekip gittiği için uzaklara, yerine bıraktığı için geceye. Geceye ve karanlığı, karanlığa ve o minicik ışıklarıyla ışığa hasret yüreğini aydınlatmaya çalışan ona dost, ona sırdaş ona yol gösteren yıldızına.

Ne kadar çok sevdiğini göstermek için gökyüzünde saydığı yıldızlara. Dilekler tuttuğu, her gece sepet sepet gül diye topladığı yıldızına. Sevdiğine benzettiği, üzerinde hayallerini gördüğü, gecesini aydınlatmaya çalışan ona hep gülümseyen gülümseyen aydedeye.

Aslında bilmez ki batan güneşin ardından en iyi sırdaşı geldiğini. Yıldızlar ve ay ona gecenin armağanıdır. Onlarla paylaşır kendisiyle bile paylaşmaktan korktuğu, hiç kimsenin bilmesini istemediği, gizem dolu aşkını, onlara anlatır hasret kaldığı sıcacık bir yuvayı. Onlar siler gözünden süzülen her damla yaşı. Onlar bilir, onun ne kadar aşk acısı içinde kendileriyle baş başa gece boyu sınırsızca aşk yaşadığını.

 Özlemi yüreğinde, hasreti kalbinde, ateşi teninde nasıl yaşadığını ancak geceler bilir, geceler yaşar onu onunla paylaşarak. Gecelerdir onun en büyük sırdaşı, gecelerdir ona gerçekten benimsin, bana aitsin ruhunla bedeninle yüreğinle her konumda tek sahibinim diyen  tek kişi…………!

Bilinmez hiç gecenin değeri, bilinmez onun ne kadar sevgiyle sahiplendiğini. Bilinmez karanlığı aydınlatan her yıldızın ona sevgiyle yaklaştığını, hasretini alıp uzak çok uzaklardaki aşık olduğu yarenin yerine konduğunu.

Her şeyi gündüzle bağdaştırır. Bilir ki işe güce dalar kendini hayatın akışına bırakır, zamanın bir su gibi akıp gittiğinin farkına bile varmaz. Oysa zaman zaman öyle  acımasızdır ki öyle bir oyun oynar ki onu ışığıyla kendine bağlar, kör eder yüreğini,  alır onu girdabına.

Oysa geceler, geceler öylemidir. Seven insan geceleri yaşar, sevdiğini geceleri özler, geceleri hasret duyar candan seven yarenine.   O kadar önemi var ki aslında gecenin hayatında. . Geceleri hasreti yaşar. Gündüzleri sever, aşka koşar. 

Gündüzler sevgiyi, geceler hasreti yaşatır sevene. Gecenin en vefasız sevgilisi yine kendisi, sevenin en vefalı sevgilisi yine gecedir. Çünkü bir ümit bir ümit bekler geceleri.

Akşama kadar hasretini yaşadığı özlemini duyduğu ha geldi ha gelecek.

Bir ümit……..!

Belki bir ümit……..!

Oda beni özlerde gelir diye…………!

Bekler hep bekler geceler boyu…….!

Seven bekleyen değilmidir. Bekler. Geceyi geride bırakıp, tan yerinin ağarmasıyla yeni bir güne başlayana kadar hep bekler..

Güneş kendini gösterirken dağların tepesinde gülümser aslında ne kadar görmese de. Karanlığı silip hasreti geride bıraktığı aşka kucak açtığı için.

Gündüzleri aşka koşar.

Geceleri sever insan……….!

Fatma SAYILIR